Utknąć w Muzeum: Uwagi o kilku pracach Włodzimierza Borowskiego

ABOUT THE CONFERENCE

The conference “Włodzimierz Borowski: Works and Reconstructions” is the first international session dedicated to the oeuvre of Włodzimierz Borowski, organized in connection with the exhibition entitled Włodzimierz Borowski The Net of Time which is going to take place in the Museum of Modern Art in Warsaw. It aims to summarize the current state of research and to draw new theoretical perspectives and methodological views helpful in interpreting works of this late eminent Polish avantgarde artist. More here.

ABSTRACT:

Jacek Woźniakowski, wykładowca Włodzimierza Borowskiego i innych członków Grupy Zamek na KUL w połowie lat 50. XX wieku, a także towarzysz wielu spotkań i toczonych w jej kręgu dyskusji artystycznych, wypowiadał się w wywiadzie udzielonym w latach 90. przeciwko „zmarmurzaniu” historii tej Grupy.

Podkreślał zabawowy i figlarski charakter działań związanych z nią artystów – wskazując na brak immanentnego znaczenia ich prac . „Nie jestem przekonany co do absolutnej wartości chociażby prac Włodzimierza Borowksiego (…) Ale te prace nie miały pretensji do tego, żeby na wieki utknąć w muzeach”. (Kresy 4 (28), 1996, s. 191). Złożona relacja pomiędzy dziełami sztuki awangardowej, z zasady podważającymi artystyczne i społeczne status quo, oraz instytucjami muzealnymi, których podstawową rolą jest zachowywanie i utrwalanie dziedzictwa kulturowego buduje dialektyczne napięcię zrodzone z chęci zachowania dzieł sztuki z jednej, a utrzymania przynależnych im subwersywnych cech z drugiej strony. Obiekty tworzone przez Włodzimierza Borowskiego w latach 60. są wybitnym przykładem prac, które nigdy w muzeum znaleźć się nie miały (zarówno według słów odbiorców im współczesnych, jak i autokomentarza samego twórcy, któremu również zdarzało się wykonane przez siebie prace po wielu latach niszczyć), a które – podobnie jak wiele innych dzieł sztuki awangardowej – ostatencznie do niego trafiły. Proponowane wystąpienie jest refleksją na temat kilku dzieł-obiektów Borowskiego („Manilusów” i „Zbiorów”) które „utknęły” w muzeum oraz tych, które nigdy się w nim nie znalazły; refleksją zarysowaną na szerszym tle problematyki wystawiania i kontekstualizowania sztuki z założenia nieestetycznej i subwersywnej.